4ซอยอร่อยรอบโลกที่ล่ามช้าง

Go2AskAnne

สวัสดี…นี่แอนเอง

ตั้งใจให้ เว็บ Go2askanne เป็นพื้นที่สำหรับคนชอบกิน ชอบเที่ยว เราจึงรวบรวมเรื่องราวเกี่ยวกับอาหารในเชียงใหม่ และจังหวัดใกล้เคียง รวมไปถึงการเดินทางไปยังที่ต่างๆ แอนเชื่อว่าทุกการเดินทาง คือ ความรู้ Chapterใหม่ ที่ไม่มีตำราเล่มไหนให้ได้  และทำให้เราเรียนรู้มากขึ้น เปิดโลกทัศน์ด้านอาหารมากขึ้น
มาเที่ยวสนุกกินอร่อยด้วยกัน

Bon Appetit ค่ะ

อยากรู้จักแอนไปที่ About us นะคะ

The Flow of Flavors

The Flow of Flavors สรรพรสคู่อรรถรส รูป รส กลิ่น เสียง ร้อยเรียงเรื่องราวเป็นจักรวาลบนจานอาหาร หากเราเริ่มต้นด้วยการปิดไฟ แต่เปิดการรับรู้ทุกอย่าง แล้วค่อยๆ ละเลียดกับอาหารจานที่อยู่ตรงหน้าโดยมีสิ่งเร้าเป็นกลิ่น แสง สี เสียง และเรื่องราวประกอบ จะทำให้อาหารจานนั้นอร่อยขึ้นไหม เชื่อได้เลยว่ามันต้องอร่อยขึ้นแน่นอน เพราะเราเชื่อว่าสรรพรสของอาหารมาควบคู่กับอรรถรสของอาหารหรือบรรยากาศแวดล้อมของอาหารเสมอ ประสบการณ์อาหารครั้งนี้ บอกได้เลยว่าใหม่มากสำหรับเชียงใหม่ และอาจจะประเทศไทยด้วย อย่างเราเองก็ไม่ได้คาดคิดมาก่อนว่าจะต้องกินอาหารในห้องที่ปิด และมากไปกว่านั้นคือเราไม่ได้คาดคิดว่าจะมาเจอสิ่งนี้ที่เอื้องคำสาย เมื่อเปิดห้องเข้าไปสิ่งแรกที่รู้สึกได้คือความเย็นของห้องปรับอากาศผสานกับกลิ่นหอมอ่อนๆ ซึ่งบอกไม่ได้ว่ากลิ่นอะไร แต่แน่ๆ…

เสน่ห์วันวาน Lanna Food Memoir

เสน่ห์วันวาน อาหารล้านนา

เสน่ห์วันวาน อาหารล้านนา Lanna Food Memoir “ของบ่เขียมหายาก” เคยมีเกลื่อนตลาด อยู่ดีๆ ก็หากินยาก สำนวนล้านนาที่ว่า “ของบ่เขียมหายาก” หมายถึง สิ่งที่ปกติก็พบอยู่ทั่วไป พอต้องการจริงๆ กลับหาได้ยาก1 อาหารเหนือบางเมนูที่เคยมีขายทั่วไป หากินได้บ่อยๆ ไม่ใช่เมนูพิเศษ เมื่อเวลาผ่านไปกลับกลายเป็นของหายากโดยที่เราไม่ทันรู้ตัว ก่อนที่เมนูเหล่านี้จะค่อยๆ หายไปจากตลาดร้านค้า Go 2 Ask Anne จึงร่วมกับการท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย (สำนักงานเชียงใหม่) ก่อการกิน ตามหา…

คนบ่าเก่าบอกเล่าเรื่องอาหาร | แม่มอยแห่งกาดสันคะยอม

แม่มอย ลำจวน มุนินทร์ แม่ของนักเขียนนามปากกาฮิมิโตะ ณ เกียวโต และคอลัมน์นิสต์ อินฟลูเอนเซอร์ฝีปากแซบในนาม คำผกา แม่มอยเป็นเชฟของกาดสันคะยอมที่ส่งผ่านความอร่อยไปทั่วประเทศ หลายคนได้กินอาหารของกาดสันคะยอมออนไลน์แล้วถึงกับเพ้อ คิดถึงบ้าน คิดถึงครอบครัว เพราะนี่คือรสมือแม่แบบที่เคยกิน บางคนถึงกับผูกปิ่นโตออนไลน์แบบรายเดือนกับกาดสันคะยอมออนไลน์กันเลยทีเดียว แม่มอยเป็นคนสันทรายโดยกำเนิด ผ่านร้อนผ่านหนาวมากเกินครึ่งคน ผู้เขียนได้ฟังเรื่องราวประสบการณ์ด้านอาหารของแม่มอยแล้ว ในฐานะคนบ้านเดียวกัน ถือว่าบ้านแม่มอยรวยกว่าบ้านผู้เขียนมากๆ เพราะเธอคือลูกสาวเจ้าของอาณาจักรอาหารแบบครบวงจรย่อมๆ แห่งบ้านสันคะยอมเลยทีเดียว *** การสัมภาษณ์ครั้งนี้เป็นภาษาเหนือ บางทีก็อาจจะยากเกินไปถ้าถอดทุกคำพูด ผู้เขียนจึงถอดคำพูดของแม่มอยเป็นภาษากลางเพื่อให้ทุกคนได้เข้าใจง่ายขึ้น   อาณาจักรอาหารในวัยเด็ก บ่ายวันหนึ่งผู้เขียนมานั่งกินอาหารบ้านแม่มอย…

ของบ่เขียมหายาก | คัวกิ๋นแก้ง่อมเหงาปาก

การจัดงานปอย หรือประเพณีพื้นเมืองดั้งเดิมของชาวเหนือที่มักจัดขึ้นเพื่อการเฉลิมฉลอง สมโภชศาสนสถานหรือสิ่งก่อสร้างสาธารณประโยชน์ ซึ่งต้องอาศัยความร่วมมือจากผู้คนหลายฝ่าย สำหรับครอบครัวของผู้เขียนที่ชอบจัดงานปอยให้ผู้ร่วมงานเกิดความประทับใจตั้งแต่เข้างาน จำเป็นต้องมี “ของขบเคี้ยว” ต่างๆ วางต้อนรับก่อนที่งานจะเริ่ม ของกินเล่นทั้งหลายในงานปอยจะถูกจัดใส่จานสังกะสี ส่วนใหญ่วางไว้ตามเสา เพราะในสมัยก่อนจะนั่งกินกันบนพื้นบ้าน ของกินเล่นก่อนงานเริ่มมักจะประกอบไปด้วยถั่วต่างๆ ข้าวเกรียบ และของทอด บ้านไหนขี้จิ๊ขี้เขียม (ขี้เหนียว) ก็จะมีกลยุทธ์การ “ตึด” หรือทำให้แขกอิ่มท้องด้วยของกินเล่นหนักๆ อย่างพวกกล้วยทอด กระบองทอด หากงานปอยมีตลอดทั้งวัน ช่วงต้นๆ จะเสิร์ฟข้าวเกรียบ ถั่วรสเค็มๆ มันๆ สำหรับกินแกล้มเครื่องดื่ม ช่วงบ่ายๆ…

ของบ่เขียมหายาก | คัวกินเอาไว้เถาะ

คำว่า “เถาะ” ในที่นี้ไม่ได้แปลว่าปีเถาะ แต่หมายถึงการหาอาหารกินรองท้อง กินแก้หิวเพื่อรออาหารมื้อหลัก การเถาะนั้นแล้วแต่ความหิว และขนาดพื้นที่ในท้องของผู้บริโภค บางคนอาจกินน้อย กินอะไรไม่กี่ชิ้นก็อิ่ม แต่สำหรับผู้เขียนนั้นการเถาะจะเป็นเรื่องเป็นราวมาก เพราะกระเพาะใหญ่ ส่วนใหญ่เราจะเถาะกันในช่วงบ่ายแก่ๆ สัก 4-5 โมงเย็น อาหารสำหรับเถาะก็มักจะเป็นของที่กินง่ายแต่ให้พลังงาน แก้น้ำตาลตก ของกินเหล่านี้ปัจจุบันจะว่าหาง่ายก็ง่าย จะว่าหายากก็ยาก เพราะไม่ได้มีขายตามร้านสะดวกซื้อ หรือตลาดในเมืองทั่วไป บางอย่างต้องตั้งใจไปซื้อ บางเมนูถือได้ว่าหากินยากและใกล้สูญหายแล้ว เข้าบ่าย หากจะให้เห็นภาพ อาจจะสามารถเทียบกับ Roll หรือคิมบับของเกาหลี หรือซูชิแบบญี่ปุ่น…

ของบ่เขียมหายาก | เมนูลับจนลืม เมนคอร์สล้านนา

“คัวกิ๋นเป็นแต๊เป็นว่า” คืออาหารหลักที่กินให้อิ่มท้อง ซึ่งอาหารจานหลักของคนเหนือ นอกจากพวกลาบ แกงฮังเล ไส้อั่ว ที่ประกอบด้วยเนื้อสัตว์แล้ว ยังมีพวกแกง ต้ม ส่วนน้ำพริกผู้เขียนขอนับเป็นจานหลักเหมือนกัน เพราะคนเมืองสมัยก่อนกินเนื้อมาก ๆ ก็ในช่วงเทศกาลเท่านั้น มีบางเมนูที่เมื่อก่อนว่าหากินยากแล้ว เดี๋ยวนี้ยิ่งหากินยากยิ่งกว่า หลู้เพี้ย เรียกว่าเป็นเมนูต่อเนื่องจากลาบ เป็นเมนูเมียหน่ายของชายมีครอบครัว เพราะเวลามีงานล้มวัวล้มควายเพื่อทำลาบกัน หลังจากลาบแล้วมักจะมีเมนูต่อเนื่องไปเรื่อยๆ ไม่จบสิ้น กินกันทั้งวัน คุยกันไม่หยุด จากลาบเป็นหลู้ จากหลู้เป็นหลู้เพี้ย ตกดึกก็มีส้าดึกกันอีก ผู้เขียนคิดว่าเมนูเหล่านี้เป็นความสนุกตอนกินเหล้าของพวกผู้ชาย พอกินลาบหมดแล้ว กับแกล้มหมด…

ของบ่เขียมหายาก | คัวกิ๋นเป็นมื้อเป็นเมื่อ

เรื่องการกินตามฤดูกาลถือเป็นวาระของโลก เพราะการกินตามฤดูกาลทำให้เกิดการผลิตอาหารตามฤดูกาล ลดการใช้สารเคมี ผู้เขียนจำได้ว่ามีนักวิชาการเกษตรท่านหนึ่งบอกว่า “พื้นที่ของเราปลูกข้าวกินมานานกว่า 2,000 ปี เมื่อก่อนเราไม่เคยต้องใช้สารเคมีอะไรเลย ที่เราเริ่มใช้สารเคมีเพราะเราต้องการเพิ่มการผลิตให้มากขึ้น” จึงเกิดการปลูกพืชเชิงเดี่ยว เพียงไม่กี่ปีการปลูกที่ไม่ยั่งยืนนี้ก็ส่งกระทบถึงลมหายใจเรา ผู้เขียนจำได้ว่าตอนเด็ก ๆ เมื่อเข้าฤดูร้อน มักจะถูกย่าวานให้ฟาดบะค้อนก้อม หรือมะรุม เอามาแกงใส่ปลาแห้ง ต้องปีนต้นมะม่วง มะปราง เอามาทำโสะ ช่วงสงกรานต์ก็จะกินแกงขนุน ส่วนช่วงปลายฤดูร้อนต้นฝน ในตอนเที่ยงก็จะพากันไปนา ไปเก็บยอดมะขามเอามาส้า ฤดูฝนเป็นฤดูที่สนุกที่สุดเพราะอาหารการกินเยอะ เก็บโน่นเก็บนี่มาทำอาหาร กุ้งหอยปูปลาอุดมสมบูรณ์ ช่วงข้าวท้องเข้าฤดูหนาวแล้วก็ชอบไปเด็ดข้าวอ่อนมาเคี้ยวกินเล่น มีน้ำนมข้าวหอมหวาน…

ของบ่เขียมหายาก | เข้าหนมเข้าต้ม

เมื่อก่อนตอนผู้เขียนเป็นเด็ก จำได้ว่าเราจะได้กินขนมเมืองๆ ก็ต่อเมื่องานเทศกาลเท่านั้น ไม่นับขนมที่กินที่โรงเรียนนั่นเป็นอีกสังคมหนึ่งที่เด็กบ้านนอกต้องเจอ ซึ่งก็จะได้แก่ มาม่าที่เป็นเศษๆ รสชาติเค็มๆ หวานๆ ก้าก้า หรูหน่อยก็กินพวกขนมยี่ห้อกูลิโกะ ถ้าเป็นขนมเมืองทำกันที่บ้านน้อยมาก เพราะมีแต่ของที่ต้องซื้อ เช่น พวกแป้ง น้ำตาล มะพร้าว ซึ่งมีราคาแพง สำหรับชาวบ้านนอกช่วงของการทำขนมที่ชอบที่สุดคือช่วงสงกรานต์ เหมือนทุกบ้านจะทุ่มเทกับเทศกาลนี้มาก บ้านไหนเก่งอะไรก็ทำอันนั้น ย่าผู้เขียนเก่งเรื่องการทำข้าวแต๋น ป้าทำข้าวต้มมัดเก่ง บ้านป้าข้างๆ ทำขนมเกลือ บ้านถัดไปทำขนมต๋องตึง และอีกมากมาย ที่ทุกบ้านต้องมีคือขนมที่ใส่ถาด ขนมชั้น วุ้น…

ประณีตกับอาหาร ละเมียดละไมกับการใช้ชีวิต ที่สวนทูนอิน

ประณีตกับอาหาร ละเมียดละไมกับการใช้ชีวิต ที่สวนทูนอิน “วันนี้พี่จะพาไปกินข้าวบ้านพญาอินทรีย์ ครอบครัวที่เป็นเจ้าของเขาทั้งลูก” โอ้โห…ฟังดูแล้วเร้าใจมาก ว่าแล้วท่านพี่สหายสายท่องเที่ยวก็ขับรถพาขึ้นดอยมาโป่งแยง ยิ่งสูงขึ้นอากาศยิ่งค่อยๆเย็นลง เราลดกระจกให้ลมเย็นพากลิ่นป่าสดชื่นหลังฝน แทรกตัวเข้ามาปนกับกลิ่นของเครื่องปรับอากาศที่เพิ่งปิดเครื่องไป…การออกนอกเมืองบ้างนี่มันดีจริงๆ เมื่อเดินเข้าไปในร้าน เราค่อยๆปรับตัวให้ช้าลงเป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติ กลิ่นหอมเย็นๆ ของดอกไม้โชยมา ได้ยินเสียงน้ำไหล พาให้ใจสงบอย่างบอกไม่ถูก เหมือนพาตัวเองหายเข้าไปในอีกโลกหนึ่ง ตัดขาดจากความวุ่นวาย เราคิดว่านี่น่าจะเป็นความหมายของ Turn on… Tune in…Drop out ในแบบของเรา ซึ่งคงไม่ค่อยตรงกับของ Timothy Leary เจ้าของคำพูดนี้สักเท่าไหร่…

คำพูดปวดใจกับความในใจที่ไม่เคยบอกใครของคนทำก๋วยเตี๋ยว

“ก๋วยเตี๋ยวพี่เหมาะไม่อร่อยแล้ว” คำพูดปวดใจกับความในใจที่ไม่เคยบอกใครของคนทำก๋วยเตี๋ยว สิ่งที่เจ็บปวดที่สุดของคนทำอาหาร น่าจะเป็นการที่ถูกวิจารณ์และขยายผลไปทางโซเชียลมีเดียและบอกต่อๆ กัน “คำว่าไม่อร่อยแล้ว”มันชวนให้คนที่ตั้งใจทำอาหารปวดใจ ร้านก๋วยเตี๋ยวเนื้อตุ๋นหมูตุ๋นนายเหมาะเป็นร้านหนึ่งที่เมื่อโพสท์จะมีทั้งกระแสที่ดี และไม่ดี ทั้งที่คำว่า “อร่อย” เป็นปัจเจกเหลือเกิน แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้พี่เหมาะหวั่นไหว เพราะเขารู้ว่าปัญหาของเขาอยู่ตรงไหน และเขากำลังทำอะไรอยู่ วันนี้เลยชวนพี่เหมาะมาพูดคุยเพราะรู้จักกันมานานแต่ก็ไม่เคยนั่งคุยกันดีๆ สักครั้ง ย้อนไปเมื่อแปดปีก่อน มีเพื่อนมาบอกว่ามีร้านก๋วยเตี๋ยวเนื้อมาเปิดแถวๆ แม่โจ้ ที่อร่อยมากๆ ตอนนั้นเรารู้สึกว่า ก๋วยเตี๋ยวเนื้อในเชียงใหม่หาที่กินแล้วไม่มีกลิ่นสัตว์ใหญ่ค่อนข้างน้อย บางร้านเดินเข้าไปนี่เหมือนโดนวัวกระทืบใส่ โห…กลิ่นแรงมาก แต่เมื่อไปร้านของพี่เหมาะ เราจึงรู้ว่าอ๋อเนื้อวัวถ้าทำให้มันถูกวิธีมันจะหอมแบบนี้นี่เอง” #ละทิ้งเพื่อเริ่มต้น “พี่เป็นคนเมืองนนท์ แต่ก่อนพี่เหมาะเองชอบไปหาของกิน…

หนึ่งหม้อ ร้อยเรื่องราว ที่เพชรนครโภชนา

“ไข่พะโล้ที่ใช้ไข่ไก่…มันเสียความเป็นพะโล้” หนึ่งหม้อ ร้อยเรื่องราว ที่เพชรนครโภชนา | Kitchen People ใครๆ ก็บอกว่าข้าวแกงเป็นอาหารง่ายๆ อันที่จริงแล้วเบื้องหลังแต่ละหม้อของร้านข้าวแกงดีๆ แต่ละร้านนั้นอาจจะไม่ได้มีความง่ายเสมอไป ร้านเพชรนครโภชนา เป็นหนึ่งในร้านที่ให้ความสำคัญกับทุกรายละเอียดของอาหารเพื่อให้แกงแต่ละหม้อ ข้าวแกงแต่ละคำ ออกมาเป็นอาหารที่ไม่เพียงให้ความอิ่มท้องแต่อิ่มใจด้วย ส่วนตัวแล้วรู้จักกับพี่เปี๊ยก และ พี่เปิ้ล มาเกือบสิบปีตั้งแต่ย้ายบ้านมาอยู่แถวแม่โจ้ เพราะเดินข้ามไปกินข้าวเช้า ที่ร้านเพชรนครโภชนามาตลอด จนหลับตาจิ้มได้ว่าแกงหม้อไหนอยู่ตรงไหน เพราะเขาไม่เคยเปลี่ยนตำแหน่งแกง และรสชาติอาหารของที่นี่ เหมือนเดิม เพิ่มเติมคือมีไก่เป็น พีอาร์ #ความละมุนของแกงเมืองเพชรและความเผ็ดร้อนของแกงนคร ความอร่อยที่เกิดขึ้นของร้านนี้…

ความตั้งใจอันดีของพ่อครัวอินเดีย | Sajan Singh (A.J. Singh) – Indish Restaurant Bar & Grill

“เมื่อพยายามมากพอ ก็ไม่มีคำว่าแพ้” ความตั้งใจอันดีของพ่อครัวอินเดีย Sajan Singh (A.J. Singh) – Indish Restaurant Bar & Grill   ช่วงหนึ่งที่ทำนิตยสารท่องเที่ยวเป็นเวลาที่การท่องเที่ยวเฟื่องฟู มีร้านอาหารต่างชาติที่เข้ามาเปิดกิจการมากมาย และร้านที่มีมากที่สุดในจำนวนหลากเชื้อชาติ คือร้านอาหารอินเดีย จากนั้นเมื่อเศรษฐกิจถดถอย นักท่องเที่ยวน้อยลง ร้านอาหารอินเดียหลายร้านก็ปิดตัวลงอย่างน่าใจหาย เราได้รู้จักกับ AJ เจ้าของร้าน Indish เมื่อตอนช่วงโควิดระรอกแรก และทำให้เราหลงรักอาหารของเขา AJ ผ่านร้อนผ่านหนาวลองผิดลองถูกกับการเปิดร้านอาหารอินเดียหลายต่อหลายครั้ง…

Food Journey