Luang Prabang- Foodtorial

หลวงพระบาง…อย่างฟินๆ (1)

ส้มตำปลิดวิญญาณ กินแล้วลืมวันลืมคืนของป้าติ๋ม

อยากไปเที่ยวเมืองนอก…เมืองที่น่าไป ใกล้ที่สุด และง่ายที่สุด คือหลวงพระบาง เมื่อก่อนตอนทำนิตยสารมหานทีได้เดินทางไปสองสามเดือนครั้ง อยู่ครั้งละสองสามอาทิตย์ แต่พอนิตยสารเลิกทำ เลยไม่ค่อยได้กลับไปอีก บวกกับพี่น้องที่รู้จักมักจี่ ก็ต่างแยกย้ายไปทำงานเมืองอื่นกันหมด แต่ด้วยความคิดถึงอาหารของหลวงพระบาง อยู่มาวันหนึ่งเมื่อสบโอกาสจึงเก็บกระเป๋ามาตะลุยกินที่หลวงพระบาง คราวนี้ กินจริง จัดเต็ม เอาให้ฟินกันไปข้าง

ช่วงที่ฉันไปเป็นช่วงบุญออกพรรษาพอดี ตรงกับวันขึ้น 15 ค่ำเดือน 11 คือช่วงต้นเดือนตุลาคม เป็นเทศกาลที่รวบเอาลอยกระทงมาไว้งานเดียวกันเลย ตอนนั้นจำได้ว่าหลวงพระบางทั้งสวยทั้งหอม เต็มไปด้วยบรรยากาศของเทศกาล ทุกบ้านมีกลิ่นควันไฟและอาหาร แม่บ้านออกมานั่งเตรียมของไปทำบุญหน้าบ้าน

อันนี้เป็นกระยอพัน เห็นแม่บ้านเขาบอกมา เขาใช้หมูติดมันต้ม หั่นเป็นเส้น หมูยอหั่นเส้น ไข่เจียวหั่นเป็นเส้น พันรวมกับผักมัดด้วยต้นหอมลวก กินกับน้ำจิ้ม เหมือนน้ำจิ้มเวียดนาม แม่บ้านนั่งห่อกันหน้าบ้าน เตรียมเป็นของแกล้มเบียร์ ฉลองบุญออกพรรษาตอนกลางคืน

ตลาดเช้าคึกคักด้วยคนลาวมาจับจ่ายซื้อของเตรียมไปทำบุญ

กลางคืนก็มีการจุดไฟ ไปล่องเรือลอยกระทงกัน

แต่ละวัดจะมีการประกวดเรือที่ประดับประดาด้วยกระดาษสีและไฟ

เทศกาลนี้ ไม่เหมือน สงกรานต์หรือบุญปีใหม่ ที่ร้านรวงส่วนใหญ่ต้องปิดให้บริการเพราะไม่มีคนทำงาน เทศกาลนี้คนยังเยอะดีอยู่ ร้านอาหารยังเปิดให้บริการกันคึกคัก เดี๋ยวนี้บางร้านมีปิ้งย่างหน้าร้านเรียกแขกด้วย ห้าวันที่อยู่ที่หลวงพระบางครั้งนี้มีเรื่องตลกคือ เดินไปไหน มีแต่คนหนีฮ่าวใส่ เพราะนึกว่าเป็นนักท่องเที่ยวชาวจีน 555 มาค่ะ มาดูกันว่า ร้านไหนมีอะไรเปลี่ยนไปบ้าง

ร้านส้มตำเยื้องวัดปากคาน

ส้มตำหน้าตาอนุบาล แต่จัดจ้านแก่กล้าราวสาวมหาลัย

ร้านนี้ หาง่ายมาก คือเดินจากวัดเซียงทอง เดินมาเรื่อยๆ ไปทางแม่น้ำ ร้านอยู่ข้างทาง เหมือนร้านขายของชำ ที่โต๊ะ มีไวนิล ปริ้นท์รูป ผลิตภัณพ์หมอเส็ง…ไม่ผิดค่ะ ที่นี่เป็นศูนย์ หมอเส็ง และร้านส้มตำไปในตัว เอื้อยเจ้าของร้านเค้าเล่าให้ฟังว่า เมื่อก่อนเอี้อยก่อบ่เซื่อ แต่นี่ของเขาดี กินดีไช้ดีหลาย กินส้มตำไป ฟังสรรพคุณหมอเส็งไป ถ้าสั่งจานที่สามนี่ต้องตกเป็นดาวน์ไลน์ของเอื้อยแน่ๆ

ส่วนประกอบของความอร่อย

อัพไลน์หมอเส็ง สับมะละกอไปคุยกับดาวน์ไลน์ไป

แผนที่ค่ะ

ส้มตำป้าติ๋ม

ป้าติ๋มเป็นที่สุดของการสร้างสรรค์ส้มตำขึ้นมาบนโลกนี้

ป้าติ๋มจริงๆ แล้วไม่ได้แก่มากเป็นหญิงวัยกลางคน แต่งหน้ารองพื้นแน่นๆ แต่งตัวสวยมาเปิดร้านส้มตำเพิงหมาแหงน ขนาดราวๆ 3×2 เมตร ตำส้มตำหมุนไปมาเหมือนเล่นฆ้องวง ร้านเปิดอยู่ตรงข้ามวัดหนองสีควนเมือง ใกล้ๆ กับร้านอาหารเอเลฟอง ถ้ามาจากถนนสักกะลิน เข้าทางโรงเรียนประถมศีกษา เดินตรงไปเจอทางแยกแล้วเลี้ยวขวาเดินผ่านหน้าเอเลฟองไปค่ะ ป้าติ๋มขายส้มตำอย่างเดียว ไม่ว่อกแวก มีที่นั่งอยู่สามที่ถ้วน ใครกินแล้วนั่งแช่มีเคือง ส่วนใหญ่จึงซื้อกลับบ้าน ป้าติ๋มขายดีมาก เพราะในร้านมีตะกร้าใบใหญ่บรรจุมะละกอ เดินไปหลังร้านยังมีมะละกอสดดิบอีกกองใหญ่ ป้าติ๋มเริ่มขายตั้งแต่ตอนสายๆ บ่ายๆ พอเบื่อๆ ก็ปิด ไม่มีเวลาแน่นอน หากได้กินส้มตำป้าติ๋มแล้วจะไม่อยากกินส้มตำที่อื่นของหลวงพระบางเลย….

ซี่โครงหมูทอด อร่อยมาก แก้เผ็ดได้ดีมาก ป้าติ๋มไม่ได้ขาย แต่พี่ชายที่เปิดร้านของชำข้างๆ เอามาแจมขาย ไอเท่มนี้ก็คาดเดาไม่ได้เหมือนกัน โชคดีก็ได้กิน

อยากเห็นป้าติ๋ม ให้ลองดูที่วีดีโอนี้ค่ะ ป้าติ๋มจะอยู่ที่ 0.58 เป็นต้นไป

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=a5w2uy28FV8&w=560&h=315]

แผนที่ค่ะ

ข้าวเปียกเส้น

เส้นข้าวเปียกหนึบหนับ หวานน้ำต้มกระดูก

การอยู่ที่หลวงพระบางนานๆ บางทีอาจทำให้เกิดอาการจุกผงชูรสได้ เชื่อไหมว่า มีความจริงที่น่ากลัวอยู่ในร้านอาหารท้อปฮิตที่คนไทยชอบไปกินกัน ร้านก๋วยเตี๋ยวบางร้าน ใช้ผงชูรสอาทิตย์ละ 1 กระสอบ ก๋วยเตี๋ยวผัดที่ขายตามข้างทาง สีน้ำตาลที่เห็นในเส้นเกิดจาก การตั้งน้ำมันให้ร้อนแล้วใส่ผงชูรสมากมายลงไปจนเกิดสีดำเหมือนซีอิ๊ว น้ำซุปร้านก๋วยเตี๋ยวเป็ด หม้อปานกลาง ใช้ผงชูรสมากกว่าสองกิโล มีหลายครั้งที่เจ็บป่วยจากอาหารเป็นพิษ ร้านข้าวเปียกเส้นร้านนี้ อยู่บนถนนสักกะลิน ตรงข้ามปากทางเข้าวัดเชียงทอง เป็นหลุมหลบภัยทางอาหาร ที่พึ่งยามป่วยไข้ในหลวงพระบาง เพราะสะอาดและ มีการใช้ผงชูรสน้อยกว่าที่อื่นๆ คนปรุงเป็นคุณป้า หน้าตาใจดี ร้านมีที่นั่งไม่มาก ร้านขายตั้งแต่ แปดโมงเช้า หมดก็ปิดค่ะ

ส่วนประกอบหน้าตาดูเป็นมิตรมากๆ จะใส่ไข่หรือไม่ใส่ก็ได้ ที่สำคัญ ราคาถูกกว่าร้านอื่นๆ มากมาย

เครื่องปรุง เป็นพริกป่นเผ็ดมาก ขิงดองสับ น้ำตาล (ไม่มีผงชูรสให้เติม)

แผนที่ค่ะ

ร้านข้าวปุ้นในตลาดเช้า

ถ่ายคุณป้าคนนี้ รูปนี้เมื่อปี 2009

รูปนี้ก็เมื่อปี 2009 เหมือนกัน

เป็นร้านประจำเมื่อได้เข้ามาเดินตลาดเช้า เพราะตับไตไส้พุงเครื่องในต่างๆ ดูจริงจังมาก หั่นๆๆๆ สับๆๆๆ ใส่ถ้วยเอาซุปราด ถ้าเป็นน้ำแจ่วก็เอาน้ำแจ่วราด ร้านนี้ขายมานานมากๆ มีหลายน้ำ เป็นร้านที่ไกด์เวลาจะพาลูกค้ามาเดิน ไกด์จะแอบมากินร้านนี้แต่เช้า แล้วค่อยพาลูกทัวร์ ไปกินอาหารเช้าร้านอื่นๆ ที่นั่งสบาย ดังนั้น หากไปเที่ยงแบบเป็นกรุ๊ปทัวร์ อาจจะได้ไปกินร้านอื่นๆ ที่ฮิตแทน เอารูปถ่ายตั้งแต่ปี 2009 ให้เจ้าของร้านดู ผ่านไปห้าปีน้องสาวเสื้อเหลืองตอนนี้แต่งงานมีลูกสองแล้ว คุณป้าก็ไม่ได้มาดูร้าน เป็นรุ่นลูกมาดูแลแทน แต่รสชาติก็ยังเหมือนเดิมค่ะ

หม้อน้ำซุปก็หม้อเดียวกับที่ต้มเครื่องเลย ได้ความหวานของเนื้อเต็มๆ

ข้าวซอย ก๋วยเตี๋ยว ใส่หมูสับผัดน้ำพริก ราดน้ำซุป คล้ายๆ ข้าวซอยของทางแม่สาย

ข้าวปุ้นน้ำใส

ข้าวปุ้นน้ำแจ่ว

แผนที่ไปตลาดเช้าค่ะ

เฝอนางจันถะหนอม

แม่จันถะหนอมถ่ายเมื่อปี 2010 ตอนนั้นปั่นจักรยานไปตามหา เหนื่อยมากกกก แต่ก็คุ้ม

แม่จันถะหนอมปี 2514 จากร้านมุงจาก มึดๆ งึมๆ เป็นตึกแถว สะอาดสว่าง และใช้แก๊สบางส่วนแล้ว จากที่เมื่อก่อนใช้ถ่านทั้งหมด

เฝอหน้าวัดแสนได้กลุ่มนักท่องเที่ยวไทย (ราคาต่อถ้วยแพงไปหน่อย) เฝอแม่จันถะนอมก็ยึดกลุ่มคนลาวหลวงพระบาง ได้เหนียวแน่นมาก ร้านแม่จันถะหนอม อยู่บนถนนพูว่าว จากถนนเส้นหลักคือสีสะหว่างวง ปั่นจักรยานมาได้ไม่ยากเลยค่ะ เฝอร้านนี้มีความพิเศษที่เนื้อค่ะ เนื้อนุ่มมาก อร่อยมาก ส่วนข้าวเปียกเส้นหมู ก็หั่นเนื้อหมูเป็นเส้นๆ โรยหอมแดงเจียวฟูฟ่อง ถ้ากินแบบน้ำใสนี่แทบไม่ต้องปรุง ส่วนข้าวซอยก็อร่อยไม่แพ้กันเลย ที่พิเศษของที่นี่อีกอย่างคือมีของแกล้ม เป็นมะเขือ และพริกขี้หนูดอง กับอีกอย่างคือมะละกอดิบฝานบางๆ ดอง จะเลือกกินอะไรก็ได้ ไม่ได้คิดเงินเพิ่มค่ะ

เฝอเนื้อสดยังคงความเปื่อยนุ่มสดเด้ง น้ำซุปใสกริ๊บ เส้นเฝอจะเล็กกว่าร้านอื่นหน่อยค่ะ

ข้าวเปียกเส้น

มะเขือและพริกขี้หนูดอง บังเอิญไม่ค่อยชอบกินมะเขือแบบนี้สดๆ เลยไม่ได้ชิมค่ะ

มะละกอดิบนี่เขาเพิ่งดอง เลยยังกินไม่ได้ เลยไม่ได้ลองอีกเหมือนกัน

แผนที่จำมาคร่าวๆ อาจจะไม่เป๊ะนักนะคะ

ร้านวนิดา

กุ้งแม่น้ำโขงคั่วเกลือ (มีคนบอกชื่อแล้วจำไม่ได้)

ก่อนการเดินทางมาที่ลาว ตามประสาคนบ้าโซเชียลมีเดีย เลยตีฆ้องร้องป่าวถามชาวบ้านว่า ใครว่าร้านไหนอร่อยสุด ได้คุณพี่แหบผู้เชี่ยวชาญหลวงพระบาง เพราะแกเที่ยวจนปรุหมดแล้ว แกเข้ามาบอกว่า สุดยอดของหลวงพระบางต้องร้านนี้ ร้านเล็กๆ วิวริมน้ำโขงสวยบาดใจ แต่ปัญหาคือ เราไม่ใช่คนพื้นที่ ซึ่งร้านนี้ เดินทางไปยากมากๆ โชคดีที่มีคุณพี่หญิง พี่สาวที่แสนดีออร์แกไนเซอร์จัดงานที่เมืองลาวเธอมาทำงานพอดี พี่หญิงเลยอาสาพาไป คิดว่าถ้าถามคนลาวอาจจะมีน้อยคนที่รู้ด้วย ค่ะ อาจจะเริ่มต้นบอกว่า ไปแคมของ บ้านคุกจอง ร้านอาหารวนิดา เสียดายที่วันนั้นไปไม่มีใครเช็คอินได้เลยหมดกัน อาหารแนะนำที่นี่ คืออาหารที่มาจากแม่น้ำโขง เช่น กุ้งแม่น้ำโขง ปลาแม่น้ำโขง จะเอามาทำก้อย ต้มยำ ลาบ ได้หมด

กุ้งแช่น้ำปลาของแกล้มเบียร์ยามสนธยา

ก้อยปลา

ลาบปลา

บรรยากาศแบบนี้ เบียร์ลาวที่อร่อยอยู่แล้ว นุ่มนวลชวนฝันขึ้นไปอีก 100%

ร้านนี้ นอกจากวิวสวยที่สุด อาหารอร่อยดีงาม สิ่งที่แสนประหลาด คือห้องน้ำที่อยู่ในอาคารแลดูเหมือนสร้างไม่เสร็จ ต้องเดินลงบันไดไปด้านล่าง ห้องกว้างมากขนาด ตีแบตมินตันได้ ผนังเจาะหน้าต่างไว้หยาบๆ ไม่มีขอบ เพื่อให้เห็นวิวน้ำโขง เป็นการปลดทุกข์ที่สุนทรีย์มาก แต่ มีชักโครกสองอัน ฉันเลยเรียกห้องน้ำนี้ว่า “คู่ขี้-ขี้คู่” เหมาะกับคู้รักฮันนิมูนที่แยกจากกันไม่ได้ 5555