Live Like Locals: A day in Vientiane

พี่ชายคนหนึ่งที่กำลังจะไปทำธุรกิจที่เมืองลาวถามฉันว่า คนที่เวียงจันทน์ เขาทำอะไรกัน เขากินอยู่กันยังไง …เอ…ก็ไม่รู้สินะ เพื่อนบางคนที่เมืองไทยก็บอกว่าอาหารคนลาว มีแต่เฝอชามใหญ่ๆ แจ่วบอง และอะไรๆ ก็ผงชูรส อันนี้เถียงหัวชนฝาเลย เพราะว่าเวียงจันทน์ที่ฉันรู้จักแต่ไหนแต่ไร มีทางเลือกค่อนข้างหลากหลาย มีอาหารเวียดนามอร่อย อาหารฝรั่งเศสดีงาม ไม่รวมถึงอาหารยุโรปสัญชาติอื่นๆ หรือแม้แต่อาหารอินเดีย ที่นี่ก็รสชาติไม่เป็นสองรองใคร  พี่ชายบอกว่างั้นเก็บกระเป๋า เราไปลองไปกินอยู่แบบคนเวียงจันทน์ดูสักวัน ไปครั้งนี้ท่านพี่จองที่พักเดินทางแบบถามเพื่อนเอา พี่สาวนักเดินทางอีกคนได้ยินก็นิ่วหน้าบอกว่าทำไมไม่จองกับพวกแอ็พพลิเคชั่นอย่าง Traveloka ได้ของดีและถูกด้วย พี่ชายก็บอกว่าไม่จองดีกว่า อันนี้แหละคนแนะนำมาใช้เว็บพวกนั้นเดี๋ยวต้องมาจ่ายยิบย่อยทีหลัง มันไม่เหมือนหน้าเว็บ ระบบคนรู้จักนี่แหละดีสุด ตามประสาผู้น้อยเบี้ยน้อย ต้องคล้อยตามพี่ใหญ่เป็นธรรมดา …หลังจากทริปนี้ เราจึงได้ข้อสรุปว่า ระบบเขาบอกนั้น บางทีเขาก็ไปจำคนอื่นมาบอกอีกที…ทิ้งให้เราระทมกับทางเลือกที่แสนโหดร้าย

เราเดินทางออกจากเชียงใหม่มุ่งหน้าไปอุดรธานี นั่งเครื่องนกแอร์ไปลงที่อุดรธานีเพื่อที่จะนั่งรถคนรู้จักของท่านพี่ ไปยังด่านที่หนองคาย นกเหล็กของนกแอร์เป็นเครื่องใบพัด แม้ว่าช่วงที่ไปจะเป็นฤดูมรสุม กัปตันสามารถควบคุมการบินได้ราบรื่นเป็นอย่างดี ติดก็แค่ขนมนกแอร์แข็งเป็นหิน ถ้าหิวนี่ให้อมไว้ อ่านหนังสือไปถึงปลายทางเปื่อยก็เคี้ยวได้พอดี…ทุ่นหิวไปได้ ซองเดียว อมๆ เคี้ยวๆ ข้ามประเทศได้เลย

ฉันมาเวียงจันทน์หลายครั้ง ครั้งสุดท้ายเมื่อสองปีก่อน ตอนนั้นก็ว่าเมืองโตไวมาก มาครั้งนี้ยิ่งแทบจะจำเวียงจันทน์ที่เคยมีถนนลูกรังสีแดงๆ ไม่ได้เลย ครั้งนี้ฉันไม่ได้พักในเมือง เพราะพื้นที่ทำธุรกิจของพี่ชายอยู่ที่ โครงการ View Mall ซึ่งเป็นของกลุ่มทุนเชียงใหม่ไปเปิดที่นั่น คอมมิวนิตี้มอลล์นี้อยู่นอกเมืองเวียงจันทน์ ราวๆ 7 กิโลเมตร คาดว่าจะเป็นพื้นที่ๆ มาแรงในอนาคต เพราะจะมีการย้ายสำนักงานราชการ และบริษัทใหญ่ๆ ออกมาบริเวณนี้เป็นจำนวนมาก ตอนนี้ก็มีริมปิงซูเปอร์มาเก็ตเปิดอยู่ เป็นที่ช้อปปิ้งของกลุ่มแม่บ้าน ที่ใส่เพชรมาอวดกัน เขาว่าริมปิงคนจะเยอะมากช่วงวันเสาร์อาทิตย์ เพราะคนต่างมาซื้ออาหารไปกักตุนระหว่างอาทิตย์ พี่เวียง พี่สาวคนลาวเธอบอกว่าแม้แต่ตัวเธอเองก็ไม่ค่อยได้มาที่วิวมอลล์ เพราะในเมืองของก็ครบแล้วน่ะ ถามเยอะอยากรู้ว่าคนเวียงจันทน์เขากินอะไรกัน แกเลยชวนมาเป็นคนเวียงจันทน์แนวชิคเก๋ดูสักวัน ร้านเรียงตามลำดับเวลาของวันค่ะ

ความเก๋าและความเล็กอันไพศาลของมินิมาร์ทสีเมือง

ตอนเช้าๆ พี่เวียงเล่าว่า เขาจะมาซื้อข้าวจี่กันที่สีเมือง เป็นกิจวัตรที่ทำกันตั้งแต่เด็กๆ ขนมปังที่นี่ทำหมดแล้วหมดเลย ไม่เพิ่มการผลิต ไม่ส่งด้วยอยากได้อยากซื้อมาเอากันเอง ราคาเดียวไม่มีลด ขนมปังเลยหมดเร็วกว่าที่อื่นๆ ร้านสีเมืองเปิดทำการมาได้ กว่า 40 ปี เป็นชาวเวียดนามที่เริ่มต้นอบขนมปังขาย ต่อมาก็แตกไลน์ขายพวก ของแห้งเครื่องกระป๋อง รวมไปถึงกลุ่ม ไส้กรอก Charcouterie เนยแข็งจากหลากหลายประเทศ ตอนนี้ขายผักออร์แกนิค กาแฟ อื่นๆ อีกมากมาย ทั้งๆที่มินิมาร์ทขนาดไม่ใหญ่มาก แต่ก็มีของทุกอย่างครบครันสำหรับการปรุงอาหารตะวันตก  จึงมีลูกค้าประจำขายได้ทุกวัน เพราะไม่ใช่แค่ชาวลาว แต่เป็นพวก Expat ที่อาศัยอยู่ในลาวก็อาศัยที่นี่กักตุนอาหาร แก้คิดถึงบ้านเกิด ราคาอาหารฝรั่งพวกนี้ ไม่สูงมาก เพราะเขาไม่ได้มีภาษีนำเข้าเหมือนบ้านเรา นี่พ่วงพวกเหล้าไวน์ฝรั่ง ที่ราคาแสนจะน่าคบ ถ้าซื้อที่เมืองไทยนี่กระเป๋าฉีกได้เลย

ความที่มีร้านแบบนี้ในเวียงจันทน์ เราก็จะไม่ค่อยเห็นพวกเขากินไส้กรอกแดงๆ ราคาถูก หรือไม่ก็พวกชีสยืดๆ เหมือนพลาสติกนี่ก็ไม่ค่อยเห็น จึงนับว่าเป็นความโชคดีของคนเวียงจันทน์จริงๆ ตอนที่ยืนถ่ายรูปอยู่ในร้าน เวลาราวๆ 10 โมง ขนมปังต่างๆ ก็ทยอยออกมาเรื่อยๆ ใส่ถาด มารอบนชั้นเพื่อให้เย็น แล้วค่อยจัดเข้าตะกร้าหรือใส่ถุง เชื่อหรือไม่ ยังไม่ทันได้ใส่ถุงด้วยซ้ำ ขนมปังพวกนี้ก็มีเจ้าของหมดแล้ว

ร้านสีเมืองมินิมาร์ท อยู่ที่ถนนสีเมืองตรงข้ามกับสวนสาธารณะสีเมือง และอนุสาวรีย์เจ้าสีสะหว่างวงศ์ ร้านเปิดตั้งแต่ 9 โมงเช้า เย็นๆ ก็ปิดค่ะ เพราะขนมปังหมดแล้ว ดังนั้นว่าไม่ได้นะคะ ว่าคนที่นี่เขากินกันแต่เฝอ กับแจ่ว อย่างอื่นเขาก็กิน และกินกันอย่างหรูหราสง่างาม ในราคาที่สมเหตุสมผลเสียด้วย

 

เลิฟอาหาร..รักชา มาที่นี่
Dao Coffee the High Tea

ฉันรู้จักพี่เวียงมานานตั้งแต่ตอนทำแมกกาซีนมหานที พี่เวียงเป็นเจ้าของโรงแรมที่หลวงพระบาง เธอขายโรงแรมแล้วมาใช้ชีวิตที่บ้านเกิดคือเวียงจันทน์ พี่เวียงเรียนจบมหาวิทยาลัยที่เมืองไทย ภาษาไทยและอังกฤษจึงดีมากๆ อีกเรื่องหนึ่งที่เธอรู้ดีคือที่ไหนที่เสิร์ฟของดี พี่เวียงจึงพามาที่นี่ ร้าน Dao Coffee the High Tea เป็นอีกธุรกิจหนึ่งของแม่ดาวเฮือง เจ้าแม่กาแฟแห่งปากซอง พี่เวียงบอกว่าร้านนี้มีข้าวจี่ปาเต้ที่อร่อยมีคุณภาพเชื่อถือได้ที่สุดในเมือง และยังมีจ๋ายอที่อร่อยแบบหยุดไม่ได้อีกด้วย การันตีความอร่อยด้วยเซ็ทจ๋ายอแช่แข็ง ที่ขายดิบขายดี เพราะทุกคนต้องสั่งกลับไปกินที่บ้านทุกครั้งที่ได้ลิ้มลอง เอาสิ กินขนมปังมาแล้ว อิ่มก็อิ่มถามว่าสู้ไหม…สู้ค่ะ

พี่เวียงบอกว่าที่นี่เป็นที่ๆ เธอและเพื่อนๆ มาดื่มชา อ่านหนังสือ กินอาหารว่างกัน ถ้าหิวมากก็จัดปาเต้ข้าวจี่ไปเลย คุ้มมาก เมนูร้านนี้มีไม่มากค่ะ ประมาณ 12 รายการได้ การสั่งเมนูนี้ สร้างวิกฤตกับปากท้องมาก เพราะอิ่มเกินไป หยุดกินก็ไม่ได้ จากนั้นพี่แกสำทับด้วยการจัด จ๋ายอให้น้องกลัวน้องจะผ่ายผอมกลับไทย

เคล็ดลับของการกินจ๋ายอ ต้องกินตอนร้อนๆ ห่อผักเหยาะน้ำจิ้ม พี่เวียงบอกว่าผักที่นี่สด กรอบและอร่อยมาก แกบอกว่าถ้ามากับเพื่อนนี่สั่งกันบ้าคลั่งเลยทีเดียว เพราะชอบมาก แป้งด้านนอกกรอบเหมือนกินพวกเพสทรีกรอบๆ ด้านในปรุงรสได้อร่อย มาเจอผักกรอบน้ำจิ้มเปรี้ยวหวาน ยอมเลย อิ่มเลเวลสิบ

ร้านดาวอยู่ใจกลางเมืองเลย อยู่ในย่านที่อุดมด้วยร้านกาแฟ ตามแผนที่ไปเลยค่ะ

 

ขนมผสมศิลป์…งานงามของ Patissier แห่งเวียงจันทน์ 

ก่อนมาเวียงจันทน์ก็หาข้อมูล ให้แตกต่างจากเรื่องที่เคยเขียน ตอนเขียนรีวิวเมื่อสองปีก่อนคือ Vientiane Revisit เวลามีน้อยมาก เลยใช้วิธีโทรหามิตรรักนักกินที่อยู่เวียงจันทน์และหลวงพระบาง พี่เด่น เจ้าของโรงแรมที่หลวงพระบางบอกมาว่า ต้องมาลองร้านนี้ เพราะคงไม่มีเวลาไป Acqua ร้านอาหารไฮโซแห่งเวียงจันทน์แน่ๆ (อันที่จริงแล้วอยากจะบอกว่า พี่จ๋า…หนูกำลังทรัพย์ไม่พอจ้า) พี่สาวเธอบอกว่าร้านนี้เป็น Pastry Chef ที่อายุน้อยและมีพรสวรรค์มาก เสิร์ชเจอและคิดว่าใช่แน่ๆ แล้วก็ใช่จริงๆ ด้วย!!!

Jeremy Herzog ทำขนมอยู่หน้าเตาตั้งแต่อายุ 15 เขาเรียนรู้เก็บเกี่ยวประสบการณ์ จากหลายๆ แห่ง เมื่อเรียนรู้เรื่องวิธีการแล้ว เขาก็มารังสรรค์เรื่องรูปแบบของขนม ดังนั้นขนมของเขาจึงแลดูเป็นขนมเหนือจินตนการมาก (อันนี้สรุปเอง) ร้านใหม่ของเขาเปิดริมน้ำโขง สวยสะอาดตา มีครัวเปิดให้เห็นเวลาทำขนม ด้านหนึ่งเป็นตู้ขนม ส่วนหนึ่งเป็นแนวขนมปัง และอีกส่วนหนึ่งเป็นพวก เพสทรี ในตู้กระจกเป็นขนมแนวสร้างสรรค์ หน้าตาน่ารัก

Signature อีกอันที่โด่งดังของเขาคือ Passionata ชีสเค้กที่ทำมาจากเสาวรส ส่วนเนื้อในสอดไส้ Raspberry Pannacotta และ Coconut Pannacotta แล้วล้อมด้วยเมอแรงค์ สีขาว…เก๋ไหมล่ะ หน้าตาเหมือนยานวอกาศ กลมๆ สีเหลือง ฉันเลือกกินแต่ส่วนนุ่มๆ เพราะไม่ค่อยชอบเมอแรงค์แข็งเท่าไหร่ เนื้อขนมละเมียดละไม การผสานรสฉลาดมาก เพราะเสาวรสเปรี้ยว เจอกับราสป์เบอร์รี่เปรี้ยว แต่ทำให้กลมกล่อมได้ด้วย มะพร้าว ในแง่ของกลิ่นก็ไม่ได้ตีกันเลย มันลงตัวมาก สมกับที่เป็น Signature

สิ่งที่น่าประหลาดใจในร้านนี้คือ ตะกร้าขนมปังที่เผลอไปถ่ายอย่างอื่นปุ๊บมันจะหายหมดเหมือนแอบเเอาไปเททิ้ง หันมาอีกทีเต็มเหมือนเดิมหายไปสามนาที เอ๊า หมดอีกละ ทั้งนี้เพราะเขามีขาประจำมาเอาค่ะ นอกจากนี้ยังมีแบบที่ห่อติดชื่อไว้แล้วไม่โชว์อีกต่างหาก สิ่งนี้บอกได้เลยว่าร้านนี้ แม้จะใหม่แต่ก็ฮิตมากมาย ราคาขนมปังต่างจากร้านสีเมืองอยู่สามพันกีบ ถือว่าถูกสำหรับร้านแนว Boutique จริงๆ

ร้านอยู่ริมน้ำโขง ไปตามแผนที่ได้เลยค่ะ

 

อี่นางปิ้งเป็ด สเต๊กเวียงจันทน์

ช่วงคาบลูกคาบดอกคือสี่โมงเย็นจะกินอาหารเย็นก็เร็วไป เลยมาหาอะไรกินเล่น ท่านพี่บอกว่าไปกินปิ้งเป็ดกันกินเล่นๆ ขำๆ ก่อนไปกินร้านอาหารจริงจัง เจ้าปิ้งเป็ดนี่เคยกินที่หลวงพระบาง ตอนนั้นไม่ค่อยกินเป็ดปิ้งเท่าไหร่ ชอบกินเลือดอร่อยมาก มารู้ทีหลังว่าคนลาวชอบกินเป็ดย่างหรือปิ้งเป็ดมาก ร้านปิ้งเป็ดมีหลายร้านในเวียงจันทน์ ลูกพี่ของเราพามากินร้านนอกเมืองแถวธุรกิจที่แกเปิดอยู่ พอมาถึงปุ๊บคำว่า “กินเล่น” หล่นหายไหลไปกับน้ำมันย่างเป็ดที่ไหลลงตกกระทบถ่านเกิดเป็นควันที่มีกลิ่นหอม เรียกเสียงครวญในท้องเป็นอย่างมาก คิดว่าคงต้องจริงจังแล้ว เพราะเป็ดตัวละ สามกิโลกว่า ฮ่าๆๆๆ ตัวเป็ดปิ้งนั้นมาพร้อมกับน้ำซุปและผักสดจำนวนหนึ่ง แถวนอกเมืองนี่มีร้านปิ้งเป็ดข้างทางเยอะมาก ร้านนี้ราคาต่อจานเอาเรื่องอยู่นะคะ ดังนั้นเวลามากินก็ลองคำนวนเงินในกระเป๋าดีๆ ถ้าจำไม่ผิด น่าจะจานละ 90,000 กีบค่ะ กินไปหลายจาน เช็คบิลเสร็จ รู้สึกเหมือนโดนรูดทรัพย์ เบาๆ ….นี่มันร้านข้างทางราคาเดียวกับร้านดาว เมื่อเช้าเบย ตามแผนที่ไปเลยค่บอกทางยากกิงๆ

 

ไม่อยากเอ๊าท์ ก็ต้องไปแฮงเอ๊าท์ 

ออกกินกันแต่เช้า มานั่งแฮงเอ๊าท์ พักผ่อน ดื่มอะไรเย็นๆ กินอะไรเบาๆ (อีกแล้ว) ร้านแฮงเอ๊าท์ เป็นร้านที่เปิดได้ไม่นาน อันที่จริงพื้นที่เดิมเขาตั้งใจจะทำปั๊มน้ำมัน แต่ยังไงไม่รู้เปลี่ยนใจมาทำร้านอาหารกึ่งผับ ร้านนี้ต้องเรียกว่ามีผู้จัดการทรงพลังมากๆ เพราะเมนูมีอาหารมากกว่า 200 รายการ ได้เมนูมานึกว่าสารานุกรมอาหาร แต่ละรายการน่ากินและดูดี เป็นอาหารที่น่าจะเรียกว่าฟิวชั่น คือผสมผสาน มีรสชาติที่จัดจ้าน เป็นองค์ประกอบที่เหมาะเจาะในการร่ำสุรา แขกไปใครมา ก็พามากินได้ไม่อายใคร ตกดึกก็มีเพลงให้ฟัง สบายๆ ร้องกันแบบยิงยาวไม่พัก 3 ชั่วโมงกันเลยทีเดียว ฉันนี่กินเบียร์หมดเป็นลังไม่รู้ตัว มันเพลินจริงๆ ค้า

ขอนำเสนอเมนู คอหมูทอด อร่อยมาก ก ไก่ล้านตัว คือดูแล้วเนื้อจะเหมือนแข็งๆ แต่อันที่จริงพอเข้าปากแล้ว มันนุ่ม หอมสุดๆ ไปเลย จานนี้ถ้ามาแล้วไม่จัดนี่จะเสียดายมาก นอกเหนือจากเมนู คอหมูทอดแล้ว ยังมีอีกจานที่ชอบมากนั่นคือ ยำเป็นยำที่เรียงกันมา 2 ยำ 1 พล่าในจานเดียว ได้อรรถรสมาก ทั้งปลาหมีก กุ้ง แซลมอน คือกินแล้วตบเบียร์ลาวตามมันใช่มาก

บรรยากาศที่ร้านนี้เป็นบรรยากาศ แบบสบายๆ พี่น้องคุยกัน เพลงไม่ดังมาก เพลงทั้งหมดเป็นเพลงไทย นั่งสบายดี ลูกค้าก้มีทั้งคนลาวและคนไทยมาใช้บริการ ถ้าเป็นคนไทยที่อยู่ที่นี่ ก็คงจะมากินที่นี่ทุกวันแน่ๆ แก้คิดถึงบ้าน ร้านเปิด 11.00 น. 24.00 น.

 

มื้อดึกจากร้านอี่นางเฮือง 

สมศักดิ์ศรีชูชก เมื่อเราบอกว่า เราอิ่มเครื่องดื่มและพร้อมจะกลับแล้ว คุณแพรบอกว่า งั้นเรามาจัดมื้อดึกกัน ว่าแล้ว เธอก็ส่งม้าเร็ว ไปจัดการซื้อ ข้าวจี่ปาเต้ ร้านนี้เป็นร้านของคนเวียดนาม ทำหมูหนาว หรือหมูเย็นเอง ทำปาเต้เอง ทำหมูยอเอง มีซอสสูตรพิเศษที่อร่อยมาก …คือ กระเพาะ ถ้ามันพูดได้ มันคงจะบอกว่า หยุดกินมั่งเถอะแก แต่ทำไงได้คะ หมูมาถึงเขียง ขนมปังฝรั่งเศสไส้ฟูๆ มาอยู่ตรงหน้า จะไม่กินได้เหรอ ร้านนี้ ขายอยู่ข้างทาง ถามใครๆ เขาก็รู้จัก เปิดดึกอยู่ร้านเดียว

มื้อดึงสติที่วาวีเวียงจันทน์ 

อาการเที่ยวสนุกทุกข์ถนัด เกิดขึ้นเสมอในยามเช้า ดังนั้นควรเรียกสติกลับมา ให้มั่นเพื่อเดินทางกลับบ้าน ตอนนี้ที่ร้านกาแฟวาวีสาขาเวียงจันทน์ เขากำลังวางแผนที่จะเสิร์ฟ อาหารเช้า ให้กับทุกคน พร้อมกาแฟอร่อยๆ จากวาวี เหมือนเดิม กินกาแฟเสร็จก็ไปเดินเล่นริมปิงต่อ ทำเหมือนใช้ชีวิตอยู่เชียงใหม่ยังไงไม่รู้ ฮ่าๆๆๆ

 

ทุกการเดินทางมีบทเรียน

ความเฟลอันยิ่งใหญ่ ของทริปนี้คือห้องพักค่ะ ห้องพักที่เราอยู่นั้นใกล้กับงานที่เราจะทำก็จริง แต่อันที่จริงแล้ว เราไม่ได้อยู่หน้างานตลอดเวลา เราอยู่ในเมืองตลอดเช่นกัน ดังนั้นจึงควรหาโรงแรมที่พักในเมืองที่สะอาด โรงแรมนี้ไม่ขอบอกชื่อก็แล้วกันนะคะ คิดว่าท่านพี่คงเลือกที่ราคาราวๆ ห้องละ 400-500 บาท แล้วก็นอนไม่ได้ เพราะน้ำแอร์ไหลจอกๆ ตลอดเวลา ห้องมีกลิ่นห้องน้ำทั้งวันทั้งคืน เหมือนกันทุกห้อง ผ้าห่มออกจะคันๆ ซื้อขนมปังมาวางไว้แป๊บเดียวมดขึ้นเรียบ  กรณีนี้ เราได้ถูกพี่สาวซึ่งเตือนเรามาตั้งแต่ต้น เล็คเชอร์อยู่เป็นชั่วโมงๆ ถึงการเตรียมตัวในการเดินทาง ที่พี่ชายเคยค่อนขอดว่าเคยจองแล้ว ราคามีเก็บเพิ่ม บวกเพิ่มทีหลัง พี่สาวจึงบอกว่าเธอเดินทางตลอดเวลา และ Traveloka เป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดในตอนนี้ ให้จำไว้ว่าอย่าคิดว่าของถูกจะดี และเชื่อคนแนะนำ บางทีคนแนะนำก็แค่อาจจะรู้แต่ไม่เคยอยู่เอง การหาความรู้ตัดสินใจด้วยตัวเองดีที่สุด จะพลาดก็พลาดเอง ฮ่าๆๆๆ

นี่ไง พี่สาวก็เปิดแอพให้ดู สาเหตุที่เธอเปลี่ยนใจ จากเจ้าที่ใช้ประจำมาใช้ของ Traveloka ก็เพราะราคาตั๋วเครื่องบินถูกกว่าซื้อตรงกับสายการบิน เลยทำให้เธอเที่ยวบ่อยๆ ได้ มีเงินเหลือมานอนโรงแรมดีๆ ซึ่ง ข้อดีอีกข้อคือ เป็นแฟร์ดีล คือบอกว่าจ่ายเท่าไหร่ ก็เท่านั้น ไม่ค่อยมีค่าใช้จ่ายแอบแฝง ให้เรางงทีหลัง แกว่า คราวนี้รู้แล้ว ก็หัดจองเองทำการบ้านก่อนไปนะจ๊ะ …บาย

มาบรรทัดสุดท้ายก็จะบอกทุกคนว่าสี่ตีนยังรู้พลาด นักปราชญ์ยังรู้พลั้ง รอบหน้าเดินทางอีก เค้าจะรอบคอบกว่านี้นะคะซิส……..