เมาอย่างละเมียดที่เมาดอกไม้ มาม่าผัดขี้เมาไร้เทียมทาน…สิ่งเสพติดของฉันเลย ไม่มีร้านไหนที่เติบโตมาด้วยกันเหมือนร้านนี้ เพราะตั้งแต่เริ่มต้นเป็นนักศึกษา ทำงานพิเศษหารายได้เล่นกีตาร์ร้องเพลง ร้านนี้ก็กลายเป็นเหมือนญาติเหมือนพี่ ที่ต้องการเขียนถึงไม่ใช่เพราะสนิทกันนะคะ แต่เป็นความประทับใจในฝีมือแม่ครัวและความคงเส้นคงวาของร้าน ที่มีจุดยืน พี่ต่ายเป็นคนชัดเจนมาก คอนเส็ปท์ร้านชัดเจน การเปิดเพลงชัดเจน และชัดเจนเรื่องอาหาร ไม่มีเด็กชงเหล้า ทำนองอยากกินรินเอาอยากเมารินเอง ใครต้องการเด็กชงเหล้าคงต้องไปที่อื่น ล พี่ต่ายกับซีดีและแผ่นเสียงที่สะสมมานาน ร้านนี้นอกจากจะเป็นสถานที่ร่ำสุราของนักคิด นักเขียน หรือแม้แต่ขบถสังคมทั้งรุ่นใหญ่ รุ่นเล็กแล้ว ยังเป็นโรงพยาบาลบำบัดทุกข์บำรุงสุขของขาประจำ ใครมีทุกข์ก็มักจะโยนไว้ให้พี่ต่ายหลังบาร์ ถ้าความทุกข์เป็นเงินและหลังบาร์พี่ต่ายเป็นธนาคาร พี่ต่ายคงเป็นมหาเศรษฐีติดอันดับโลกไปแล้ว เพราะกว่า 16 ปี…
